is overleden . Een longontsteking werd dè promotor/sponsor van Go buiten Japan (oa EGCC) fataal.

De Go Gong is nu ook op het WWW beschikbaar, zij het op proef en in voorlopige vorm. Arnoud heeft zijn conversietools erop losgelaten en het resultaat is te vinden op http://www.turbogo.com/clubs/leiden

Op 2 december is Wim Boer op de nog jonge leeftijd van 62 jaar overleden aan de gevolgen van een ziekte die dit voorjaar werd vastgesteld. Hij had zich al enigszins teruggetrokken uit de clubcompetitie om met zijn vrouw meer tijd te kunnen doorbrengen in hun zomerhuisje waar hij voordien al vele uren aan had besteed. We hopen dat zij daar nog volop van hebben kunnen genieten deze zomer. Voorzover ik Wim kende was het go-spelen voor hem echt het verzetten van de zinnen; even uit de sfeer van alledag, even niets anders aan je hoofd dan het go. Dat nam hij echter wel serieus, de (in-)spanning was vaak van zijn gezicht te lezen, maar ook het plezier dat hij er in schiep. Wij wensen zijn vrouw en kinderen veel sterkte toe met dit verlies en zullen ons Wim altijd herinneren als een serieus en aimabel clubgenoot.

Het bestuur heeft een paar suggesties ter verbetering ontvangen en wil deze - na de meningen informeel te hebben gepeild - graag honoreren door het systeem voor het jaar 2000 dienovereenkomstig aan te passen. Het voorstel luidt:

• herinvoering van de MacMahonscore op basis waarvan geloot wordt en waarmee de voorgift wordt bepaald.
• de voorgift wordt het MM-verschil minus 2 stenen indien verschil groter of gelijk aan 2.
• loting gereed om 20.15 uur, afmelden mogelijk tot 19.30 uur.

Omdat de LGoC de traditie heeft dit soort aanpassingen aan de leden voor te leggen wordt er een ALV belegd op maandag 10 januari 20.15 uur met dit voorstel als enig agendapunt. Aansluitend een Nieuwjaarsborrel!

Dat was even schrikken op donderdag 2 december toen Raymond zich op de club onwel begon te voelen. Andreas heeft met Raymond's vrouw hem snel naar het ziekenhuis gebracht alwaar een (lichte) hartaanval gekonstateerd werd. Op zaterdag had Raymond gelukkig alweer praatjes voor twee en een week later was ie gelukkig weer thuis. Bij deze bedankt hij iedereen die hem heeft opgezocht of de kaart heeft getekend!

Overigens bedanken wij Raymond hier publiekelijk nog voor de ruime schenking die hij reeds enige maanden geleden gedaan heeft!

Er was eens een bende piraten en die piraten hadden zo´n honger dat hun magen knorden en hun baarden veel van hun rijke glans verloren hadden. Zij zeilden aan een stuk door, zonder er ook maar aan te denken het anker te laten vallen om wat uit te rusten, zo graag wilden zij een vette prooi ontdekken. Op het land kun je meestal nog wel iets te eten vinden als je echt honger hebt, wortels en knollen of, voor mensen die niet bang zijn en goed kunnen sluipen, misschien ook nog konijn. Op zee is er echter weinig te vinden als de ruimen leeg zijn en alles tot de laatste kruimel toe is opgegeten. "Wat is dat nou?" denken jullie nu natuurlijk "op zee hoef je toch alleen maar een net uit te gooien of een vislijntje uit te hangen om iets te vangen?". Dat is helemaal waar en goed opgemerkt, de pech is alleen dat onze piraten echte piraten waren, en echte piraten vissen nu eenmaal niet, nooit.

Na dagenlang zoeken hadden de piraten nog steeds geen met lekkernijen volgeladen handelsboot ontdekt of zelfs ook maar een sloepje met wat groenten. De bemanning begon meer en meer te mopperen. "De kapitein is van plan ons allemaal van de honger om te laten komen", zei de een. "Hij heeft zelfs natuurlijk een geheim voorraadje met proviand verstopt in zijn kajuit, en daarom mogen we daar nooit binnen komen!" zei een ander. "Ik voel er niks voor om op zee het loodje te leggen, laten we ergens aan land gaan en er het beste van hopen!" zei het koksmaatje. Het koksmaatje was nog niet zolang lid van de bemanning en onervaren. Immers, iedere piraat bij zijn volle verstand weet dat aan land gaan onmogelijk is! In ieder land was men op zoek naar de bende piraten, op land zouden ze onmiddellijk ontdekt worden en gevangen genomen!

Niemand nam het koksmaatje dan ook serieus maar toch was Kapitein Borg, want zo heette de aanvoerder van de piraten, bezorgd. Hij had inderdaad ogenschijnlijk minder last van de honger en omdat hij een bizonder goed gehoor had kon hij alles verstaan wat de bemanning zei. Goed kunnen luisteren naar het gemopper van de bemanning is erg belangrijk voor een kapitein van een bende piraten en Borg was een sluwe vos met jarenlange ervaring. Stiekem nam hij iedere dag een paar happen lembes (dat is erg lekkere en voedzame scheepsbeschuit) van het geheime voorraadje in zijn kajuit. De harteloze Borg had het gemene plannetje om net zolang te doen alsof er niets te eten was, totdat zijn hele bemanning van de honger zo verzwakt was dat zij nauwelijks meer kracht hadden om te staan. De snode kapitein had van alle verrekijkers aan boord de lenzen lichtblauw geschilderd zodat zijn bemanning nooit een schip om aan te vallen kon ontdekken. Als kapitein Borg dan na een tijdje als enige nog goed gezond zou zijn wilde hij naar een dichtbij zijnde slavenhandelaar varen om daar de hele bemanning te verkopen. Kapitein Borg had namelijk al lange tijd genoeg van het piratenleven en hij wilde eigenlijk nog het liefst een huisje kopen op het platteland om meer tijd aan zijn grote hobby te besteden, een spelletje dat go heette, en daar heb je als piraat natuurlijk geen tijd voor.

"Oei, wat nu, de bemanning is half zo dom niet als ik wel had gedacht! Als ik niet snel iets doe komen ze mijn kajuit binnen en zullen ze snel de lembes ontdekken en mij als verrader over boord zetten!". Nauwelijks had kapitein Borg dit bij zichzelf bedacht of er klonk een tumult vanaf het poepdek. Dit is het dek dat direkt boven de kajuit van de kapitein ligt en waar de officier van de wacht en de eerste matroos altijd op de uitkijk waren voor een prooi. "Kijk dan Arie, er is met de lenzen van de verrekijker geknoeid!". "Wattuh? Weet je zeker dat je niet teveel gedronken hebt en helemaal kachel bent Jan?" (natuurlijk was de hele bemanning de hele tijd dronken, er was immers niets te eten dus de piraten hadden hetzelfde voor ontbijt, tussen de middag en avondeten: rum)

Arie en Jan bekeken hun verrekijkers eens goed en zij haden snel door dat er iets niet in de haak was. "Manne, Laten we de kapitein uit zijn kajuit halen en vragen wat dit te betekenen heb!".

De hele bemanning vergat hun honger voor het moment, zo verontwaardigd waren zij nu het er op leek dat Kapitein Borg hun expres honger had laten lijden. Zij stormden langs de 12-ponds kanonnen heen op het kwartierdek richting de kajuit van Borg. Het zag er niet best uit voor de kapitein maar hij wist nog net op tijd de deur dicht te krijgen en deze op slot te doen. De woedende piraten twijfelden er nu niet langer meer aan dat hun kapitein een schurk was en zij probeerden op alle mogelijk manieren toegang tot de kajuit van Borg te krijgen. De sluwe kapitein had echter zijn kajuit extra stevig laten bouwen en wat de boze bemanning ook probeerde het lukte hen niet binnen te komen. Spoedig zouden nu zelfs de sterkste piraten zo erg door de honger verzwakt zijn dat ze niets meer konden proberen om Borg te pakken te krijgen. Er zat niets anders op dan om het vreemde slot aan de buiten-kant van Borg´s kajuit te gebruiken om de deur te openen. Niemand van de hongerige piraten had dit slot nog geprobeerd te openen omdat het er veelste ingewikkeld uitzag, het was een speciaal combinatieslot gemaakt in China en het zag er zo uit:

er onder stond in nauwelijks te lezen letters:

"Het zal wel de bedoeling zijn dat we uitvinden wie deze mini-partij go wint en met hoeveel punten", dit was slimme Jan die sprak, dezelfde Jan die als eerste door had dat de verrrekijkerlenzen blauw waren geschilderd. Het probleem was nog niet helemaal duidelijk en de bemanning bonsden nog eens hard op de deur: "He! Kapitein Borg! Wie is er aan zet, hoeveel gevangenen zijn er, is er komi?". Zoals je hoort wisten de piraten best wel een beetje over het spel maar natuurlijk lang niet zoveel als de kapitein die het slot van de deur binnen 1 seconde kon oplossen. Intussen had Borg het in zijn kajuit moeilijk, hij begon spijt te krijgen van zijn boze plannen en besloot de piraten een beetje te helpen. "Zwart is aan zet, er zijn geen geslagen stenen en ook geen komi. Zwart en wit moeten natuurlijk wel de beste zetten proberen te spelen. Als je denkt dat je weet met hoeveel punten wit of zwart heeft gewonnen moet je onder het plaatje aan het schijfje draaien. Je kunt dan kiezen tussen <zwart wint met 1 punt> <zwart wint met 2 punten> <wit wint met 1 punt> of <gelijkspel>".

"Als je de juiste stand hebt gedraaid moet je op de rooie knop naast het schijfje drukken. Maar pas op! Als je de verkeerde uitslag invoert vliegt het schip met iedereen erop en eraan de lucht in!"

Komt de bemanning nog op tijd met het openen van het mysterieuze combinatieslot? Zullen zij door de honger worden overkomen? Zal het schip met man en muis vergaan in een enorme knal? Als de laffe kapitein doorheeft dat er niemand meer is die hem wat kan doen heeft hij vast geen last meer van zijn geweten! Het lot van de hele bemanning ligt in jullie handen!

In den beginne...

... was er het Denksportcentrum, en na het schaken zag ik houten borden met horizontale en verticale lijnen - bij de leek beter bekend als vakjes. Veelal waren deze borden bezaaid met wit en zwart: steentjes, die naar ik al snel begreep, of met omzichtigheid op het bord dienen te worden geplaatst, of - wanneer de tegenstander onder de indruk moet worden gebracht - met krachtige hand neergeslagen. Het aantal decibellen verloopt hierbij tenminste recht evenredig met hoe de lijnen van het vermeende noodlot en meest vitale, mogelijk zelfs beslissende punt elkaar onafwendbaar omarmen. Hiervoor mag de reeds verzwolgen geachte tegenspeler niet doof blijven. Stukken glas vliegen zo menigmaal in de rondte, maar geen die erom maalt. Uitsluitend de hersenen malen, terwijl de mond enig soelaas tracht te bieden door het ontplooien van onvermoede doch kennelijk complementaire activiteiten.

Zie bijvoorbeeld de blauw-grijze walmen welke de helft van het bord aan het gezichtsveld van de opponent onttrekken en deze daarmee ontredderd achterlaat, vooral na afloop als er geteld moet worden en zich achter de mist de grootste gebiedsdelen blijken te bevinden.

Of ruik de bedwelmende aroma's die speciaal uitwaaieren rond het geprononceerdste deel van het gelaat. In combinatie met het ontbreken van enige alcoholcontrole wekken de go-spelers de illusie, gesterkt door een goede neus voor wat in een kwade reuk staat en buigend op decennialange ervaring, dat de andere helft van het slagveld vervaagt tot één grote vibrerende hallucinatie. De steentjes trekken hierbij op ordeloze wijze aan het oog voorbij, zodat de tegenstrever niets rest dan het doen van zwabberzetten - voorzover deze zich althans uit de krochten van het benevelde brein een weg weten te banen naar het op- doemende rasterwerk.

Voor wie dit alles zou overleven, heeft de onvervaarde go-crack een laatste troef achter de hand: commentaar, commentaar, commentaar. Hoe schril steekt het edele schaakspel hier niet bij af, waar de heilige stilte slechts daar wordt doorbroken, waar de oplettende speler zich bewust wordt van die zieleroerselen van de wederpartij die zich juist onder de oppervlakte van het beschaafde afspelen, en glimpen opvangt van hartverscheurende onwetendheid in positionele stellingen, degeneratieve bewustzijnsvernauwing bij het overzien van tactische wendingen, sardonische superioriteitsgevoelens jegens de ander en feitelijk jegens alle anderen, lege achterdocht, ziedende razernij over het verloren gaan van een pionnetje, tijdloze depressies bij stukverlies, manische Freudiaanse psychose nadat de koningin-dame op slinkse wijze gevangen is, en zelfkastijdingsbeelden overgaand tot zelfdoding als gevolg van de ultieme schok na het verliezen van een partij.

Terug naar het go-spel: commentaar, commentaar, commentaar.

Verder commentaar is overbodig, want de gehele partij door wordt de andere kleur geschoffeerd, tot een verwrongen karikatuur van zichzelf geverbaliseerd, misprezen en terecht gewezen, verketterd, uitgebeend, of anderszins be- dan wel ontmaskerd - totdat de ontzielde stakker zich gedwee gewonnen geeft, en de triomfator naarstig op zoek gaat naar een volgend slachtoffer.

Wat een eigenaardig spel, zou je geneigd zijn te denken! Maar nee, de waarheid is anders, diepzinniger en oorspronkelijker dan ooit voor mogelijk gehouden: go vormt als het ware een brug tussen het geziene en het ongeziene, tussen geest en materie. Reeds Go-den speelden en spelen hun go, hét creatie-spel ter leringh ende vermaeck, waarbij het bord het universum of de universa voorstelt. Zwart, chaos en alle licht absorberend (zwarte gaten), komt eerst, want chaos bergt potentiële scheppingskrachten. Wit, quasar - superlicht met alles verblindende radiatie, scheppingsdrang in volle glorie - mag, kan en moet volgen.

Balans in het heelal heerst aldus. Dan verschijnt zwart ten tweede male, daarop wit, en vervolgens wederom zwart - een alternerende reeks tot het spel ten einde wordt verklaard.

Zo leren de Go-den hoe te creëren, waar het evenwicht zetelt, hoe hun macht te hanteren - met consideratie voor maar tevens de juiste weerstand biedend aan de overige Scheppers. Winnen of verliezen is niet waar het om draait; dat speelt eerder een rol bij wezens van een lagere orde...

Adam en Eva, daar begon het niet waar ? Ondanks voortdurende aansporingen van de Go-den om Ad (zijn oorspronkelijke naam) het spel onder de knie te laten krijgén - "Go Ad, Go Ad" moedigden zij hem aan - mislukte dit falikant. Ad bleef steken in z'n hoofd en dacht en dacht - eh, um, 'mmm. Bijgevolg verwierf hij zijn suffix dat door de Engelsen, geheel conform traditie, het beste geconserveerd werd, zij het niet zonder schaamtegevoelens, want eh/um/'mmm kreeg de spelling 'am'; de uitspraak echter herinnert aan Ad's vruchteloze overpeinzingen.

En Eva ? Zij hoorde, zag en zweeg. Vreemd werd het haar wel te moede Ad zo onverdroten en tegelijk zo contraproductief te zien zwoegen. 'Go (=) odd' kwam in haar op. Spreektaal leverde uiteindelijk het woord 'go od' op, dat merkwaardig genoeg verband houdt met het Nederlandse 'go ed', merkwaardig aangezien de Hollanders 'Ad' transcribeerden tot 'Ed'.

Pas vele eeuwen later, in het tweede millennium van de christelijke jaartelling, trad een derde variant op de voorgrond. Het waren Bill Gates c.s. die 'at' introduceerden.

Hoewel middels massa-promotie ('Go (for) at') deze tot nu laatste verschijningsvorm een staartje kreeg in de kleine en grote aap, blijft er een geiterige nasmaak.

Van nietsvermoedende kijker tot deelnemer aan de beginnerscursus is een relatief kleine stap. Persoonlijke chronologie: de aankondiging; het besluit; de gang naar het D.S.C; de onvermijdelijke handdruk van de omnipresente Aad van der L. - of ontmoetten wij hier z'n gekloonde alter e-go, en zat de 'echte' thuis lekker onderuitgezakt te genieten,van de dingen die zijn figuur in stand houden? Een tweede kloon nam inmiddels elders de honneurs der gemeente Leiden waar.

Hoeveel Aadjes er trouwens rondlopen is zonder twijfel het best bewaarde geheim van onze gemeente, met dank aan Herman.

Tenslotte de kennismaking en dan vangt de cursus (gegeven door Yvonne) aan.

Ofschoon de bedrieglijke eenvoud van de regels de eigen onkunde aanvankelijk verhult, duurt het geen millennium of problemen van velerlei aard manifesteren zich meedogenloos.

Vormt het kleine bord van 9x9 reeds een go-rdiaanse knoop, op het grote bord met zijn go-r-go-nische aantal zetmogelijkheden doet iedere partij - zelfs met 9 stenen voorgift - denken aan de ongelijke strijd tussen de wroetende mol en de elegant springende antilope.

Met al zijn goedbedoelde ondergrondse graafarbeid blijkt de mol alleen een geweldig altaar te hebben opgebouwd, waar de antilope achteloos van profiteert. Hoeken, zijkanten en middenstukken, en alle overige rechthoekige rondjes met of zonder snijpunten worden door de gretige springer verorberd.

Gelukkig vindt de weldra in de go-goot belande beginner baat bij de uitleg die steeds plaatsvindt na elk nieuw debâcle. De geteisterde bovenkamer ontvangt daarbij de weldadige informatie die het hoe en waarom van het falen in een ietwat gunstiger daglicht stelt. Yvonne en Gerald hebben zich als go-ocheme go-goochelaars met name onderscheiden in hun nijvere pogingen ons beginnersclubje niveau zero te doen ontstijgen, waarvoor bij deze mijn oprechte dank. Niets komma zero zal voorlopig de boventoon voeren, maar iets groeit - luctor et emer-go !

Zelden heb ik overigens zoveel spelletjes achtereen verloren als met go. Alleen m'n huis-siliconen Fritz 5.32 vindt mij geloof ik nog een 'grotere 'patzer' (N.B. voor de niet-schaker: met een 'z', d.w.z. knoeier, prutser).

Verder ontwaakt het Japanse gevoel in de prille beoefenaar. Waar voorheen de kennis beperkt was tot 'haai' (niet te verwarren met de go-rote vis) en 'san' (anders dan dan), worden de talloze leemten thans opgevuld met termen als 'atari' - terwijl de computer er weinig van brouwt heb ik verstaan gekregen ? - en 'kjoe' - een soort Fries stamboekvee waarvan de intelligentie afneemt naarmate er meer k(j)oeien tot de kudde behoren, een fenomeen dat zich overigens evenzeer doet gelden bij groepen mensen; later ontdekte ik de correcte spelwijze 'kyu' - inderdaad had deze telg uit de Japans-Friese veestapel mij danig bevreemd.

'Ha nee' of 'haan nee' is nog zo'n puzzel. Betreft het hier een uitroep van ongeloof - of wellicht een overgeëmancipeerd kippenhok waar de haan een ongenode gast is ?

Japanners schijnen 'ombuiging' te bedoelen wat op hetzelfde neerkomt: hetzij van ja naar nee (gelijk Van Agt - was hij het niet die naar Japan toog, maar boog noch naar links noch naar rechts?), hetzij een pluimveetravestiet.

Zo schrijdt de beginner voort, heil zoekend in en toevlucht nemend tot boekjes, tijdschriften en wat dies meer zij, teneinde ras te worden verlost van het eerste go-beginsel voor beginners, treffend ver-woord in het aloude gezegde: 'Wie de eerste steen go't, krijgt de Zwarte Piet'.

Donderdag nadert met rasse schreden.Dan ga ik het weer proberen. Of op z'n Engels: go for it, misschien beter te parafraseren als: IT FOR GO!

1.0

De piraten waren het na een poosje hard piekeren er over eens dat de partij op gelijk spel zou uitdraaien. De manier waarop ze de partij uitspeelden zie je in diagram 1.0.

Het lijkt alsof zwart net zal gaan winnen als hij op 1 speelt maar als je goed kijkt zie je dat het hem uiteindelijk geen extra punt oplevert.

2.0

2.1

2.2 (zwart 13: pas)

Slimme Jan probeerde het in de diagrammen 2.0, 2.1 en 2.2 nog anders te doen door met zwart in de aanval te gaan en te proberen wit dood te maken. Het is grappig om te zien dat wit gewoon zwart na kan doen om de partij op gelijk spel te houden. Zwart probeert nog even net te doen alsof hij een extra punt heeft en past daarom (zwart 13) maar wit geeft zwart gewoon atari waarna zwart wel moet slaan en de stand is weer gelijk spel.

Eindelijk hadden onze piraten dus het slot ontcijferd en met van de honger bevende handen duwden ze de deur van de kajuit van kapitein Borg open.

Wat ze echter zagen zal je nooit geloven, Borg was er niet! Hoelang ze ook alles onderste- boven keerden en probeerden de hardvochtige Borg te vinden, het mocht niet baten. Het was de bemanning een raadsel maar tijdens het zoeken waren ze wel op Borg´s voorraadje lembes gestuit! Er was nu genoeg voedsel om de hele bemanning weer in zeilvaardige staat te brengen , - alhoewel ze de sluwe Borg natuurlijk niet vergaten en zworen dat ze wraak zouden nemen als Borg gevonden zou worden- en daarom togen de piraten weer opgewekt aan de arbeid. Na het schoonpoetsen van de verrekijkerlenzen was het tijd om een nieuwe kapitein te kiezen, en, je raadt het denk ik al, dat werd natuurlijk slimme Jan.

Op zaterdagochtend doe ik het om 7 uur normaal gesproken nog rustig aan (ik lig dan onder de dekens). Zoniet 20 november, deze ochtend ben ik bezig als een gek door stille Leidse straten te fietsen om maar op tijd het NS station te bereiken, alwaar een lakonieke Jaap en Theo mij opwachten. Zij laten zich niet van de wijs brengen door het feit dat hun trein binnen enkele minuten vertrekt, terwijl degene die alle tickets heeft (ik) nog in geen velden of wegen te bekennen is! Als de trein dan gaat vertrekken, worden we toch wel bezorgd als de vierde die mee zou gaan niet gekomen is. We blijven hopen hem op Den Haag HS nog tegen te zullen komen, maar tegen de tijd dat we in Antwerpen zijn, is deze hoop vervlogen. Naderhand blijkt hij op het laatste moment ziek te zijn geworden.

Aldus stappen we met één man minder in Brussel op de kanaaltrein, wat een hectische toestand is als je vijf minuten voor vertrek komt aanlopen. In Brussel moet je namelijk kaartjes laten stempelen, paspoort tonen en een heel waakzame electronische poort door. Vooral dat poortje kost veel tijd, of is dat een magnetisch go bord? We komen er toch nog door en trotseren vervolgens in Londen nog even de antirook beweging. Behalve een partijtje go komen we zonder verdere voorvallen in Oxford aan.

Op Oxford Station staat een ontvangstcomite bestaande uit Harry Fearnley en John Pusey te wachten. Met John maken we eerst een busrit, zo proeven we snel de sfeer in deze pittoreske universiteitsstad. Allereerst is het vooral koud en nat (in de open dubbeldekker), maar John weet ons snel te boeien met zijn inside-kennis over de geschiedenis van Oxford en het functioneren van de universiteit. Als oud-student heeft hij toegang tot de colleges en kan ons Christ Church (het rijkste college) en New College (zo'n 400 jaar jong maar) van binnen laten zien. Die colleges zijn heel kloosterachtig, en zeker de grote dinner hall van Christ Church ademt traditie: lange rijen tafels, cutlery & crockery in het gelid, een brandende haard en op een verhoging een tafel voor de geleerde docenten! Het koude en natte weer is zo snel vergeten en voordat we het weten begint het donker te worden en wordt het tijd om naar Harry Fearnley's huis te gaan.

Dat is ons logeeradres voor het weekend en ook de plaats waar de strijd tussen Oxford en Leiden op het go bord beslist moet worden. Harry heeft in zijn voor-en achterkamer totaal 5 borden opgesteld, een prima speellokatie. De Oxford ploeg heeft niet alleen het thuisvoordeel; zij zetten ook continu verse spelers in tegen ons drieën, en roepen daarbij zelfs de hulp van leden van de universiteitsclub in! De "City Club" en "University Club" zijn dan ook niet heel strikt gescheiden, de twee clubs tellen samen ook maar tegen de 20 actieve leden. Ondanks de overmacht laten we ons echter niet moespelen of bommeldingen, en weren ons dapper op zaterdagavond, zondagochtend en zondagavond. Veel partijen zijn erg spannend, en als de rookwolken optrekken blijken Oxford en Leiden beide 9 partijen gewonnen te hebben. Deze "officiële" uitslag is tot stand gekomen op basis van het principe dat zoveel mogelijk partijen, formeel en informeel, mee moeten tellen. Dat in verband met een verslagje dat de club uit Oxford in een lokale krant wil plaatsen, bewijs van het sportieve karakter van deze uitwisseling! Kortom, het is een match geweest waaraan zowel de spelers uit Oxford als wij veel plezier aan hebben beleefd en na dit geslaagde weekend lijkt een tegenbezoek van de Oxfordianen een goede mogelijkheid. Hopelijk zal dat er van komen, het was een weekend het herhalen waard!

In de tweede ronde Oxford-Leiden werd op 21 november te 38 Henleystreet, Oxford onderstaande partij gespeeld: Arnoud voorzag 'm van kommentaar.

Fig. 1. 1-60

Zwart 9: Meestal springt zwart met deze zet de hoek in op 12, hij pakt dan een aardig hoekje in de witte invloedssfeer. Met de zet in de partij moet zwart met een groepje gaan lopen, en wordt de partij meteen een stuk ingewikkelder.

Wit 14: Daar heb je de ellende al: zwart krijgt nu een zwaar groepje waar hij de rest van de partij goed op zal moeten passen.

Zwart 21: Zwart laat zich niet kennen en gaat het gevecht aan.

Zwart 23: Het nut van deze zet ontgaat me een beetje: wit wordt hier alleen maar sterker door. Misschien dacht zwart dat hij hier kon knippen?

Zwart 29: Gewoon blokken op 32 lijkt me beter en eenvoudiger.

Wit 30: Wit kan beter de andere atari geven (op 31). Nu moet wit, nadat zwart op 31 gedekt heeft, op twee plekken verbinden en dat kost hem een zet.

Zwart 35: Mooi punt voor zwart. Als wit met 30 aan de goede kant atari had gegeven had wit als eerste hier een zet mogen doen: een enorm verschil!

Zwart 47: Deze knip werkt niet, wit kan de steen gewoon vangen! Jammer dat zwart dat blijkbaar niet gezien heeft.

Wit 52: Dit is uiteraard erg pijnlijk voor zwart: de witte groep is nu veilig terwijl zwart nog steeds zijn groep in veiligheid moet brengen.

Zwart 53: Pardon? Het lijkt me wel erg optimistisch om nu tenuki (ergens anders) te spelen, ook al is dit op zich een grote zet. Zwart moet iets doen om zijn groep in veiligheid te brengen.

Wit 60: Als ik wit was zou ik meteen knippen op 62. Het is lastig voor zwart om een goed antwoord te vinden.

Fig. 2. 61-130 (68 op A, 1102 op 99)

Zwart 61: Zwart kan beter de knip dekken (op 62). Nu kan wit toch nog knippen.

Zwart 65: Het enige wat zwart nog kan doen om zijn groep te redden, maar het kost een hoop punten.

Wit 70: Dit is onbelangrijk. Wit had deze zet beter op 72 kunnen spelen om zelf punten en sterkte aan de rand te krijgen.

Zwart 71: Dekken is veel te klein: dit ene steentje is niet belangrijk. Ik had liever op 76 of zo gespeeld, en geprobeerd om aan de rand ogen te maken.

Wit 80: Dit is een hele slechte zet: wit moet natuurlijk gewoon zijn steentje verlengen!

Zwart 87: Zwart is eindelijk verbonden en zijn groep is veilig.

Zwart 99: Dit is niet zo goed, zwart kan beter gewoon gebied gaan maken. Zwart krijgt nu weer een groep die wit aan kan gaan vallen.

Wit 110: Terwijl wit de zwarte groep aanvalt kan hij weer een stuk zwart gebied vernietigen.

Zwart 113: En weer een tenuki! Ik hoop maar dat zwart dit goed uitgerekend heeft, want het ziet er gevaarlijk uit. In ieder geval wordt het een erg moeilijk gevecht, waarbij zwart het grootste risico loopt.

Figuur 3. 131-188 (182 op 172, 185 op 179)

Wit 142: Deze zet had wit beter rechts van 140 kunnen spelen. Zwart kan nu gebruik maken van een aantal zwakke punten in de witte stelling.

Zwart 143: Prima, daar dus!

Wit 148: Na deze zet gaf zwart op, maar ik begrijp niet waarom. Het ziet er juist naar uit dat zwart nog een goeie kans krijgt om flink wat gebied te maken, de situatie lijkt me juist veelbelovend!

Zwart 149: Later is de partij toch nog uitgespeeld. Gelukkig maar, want het is nog steeds onduidelijk wat er nou eigenlijk gaat gebeuren.

Wit 150: Wit had deze zet beter op 153 kunnen spelen: hij wil nu nog wel erg veel en wordt daar flink voor gestraft.

Zwart 153: Zwart kan tevreden zijn: het ziet er goed uit voor hem. Wit heeft een paar steentjes gevangen, maar zwart heeft een hoop gebied gekregen.

Wit 178: Zwart kan alleen maar blij zijn met dit ko. Wit heeft hier een hoop meer te verliezen.

Zwart 183: Hier begrijp ik helemaal niets van. Zwart moet gewoon een grote ko-dreiging doen: er is geen enkele reden voor hem om hier te dekken!

Na wit 188 is de partij niet verder genoteerd, volgens mij staat zwart iets voor als hij nu op "A" speelt. Bovendien zijn er nog twee grote eindspelpunten voor hem op "B" en "C". Blijkbaar heeft wit echter beter eindspel gespeeld want wit wint uiteindelijk met een paar punten.

Voor Ger Hungerink

"In het begin was er Ger, en er was ook licht. Ger sprak het woord, en zie, daar was de Leidse Go club. Ger was goed en geduldig en iedereen was tevreden. "

Dit is zo´n beetje de voorstelling die ik heb hoe het oprichten van de LgoC destijds in zijn werk is gegaan. Dit is om niet te zeggen dat ik geen flauw idee heb hoe en wanneer de LgoC nu precies is opgericht en hoe het nu was destijds. Ik hoop dat Ger zichzelf nog eens zo ver kan brengen om te vertellen over de prille dagen van de LgoC, toen de lucht nog puur was en het gras groen.

Voordat ik wist dat Ger de oprichter was van de LgoC boezemde hij mij al een heilig ontzag in, ik bedoel, een DERDE dan! Ger was de eerste 3de dan die ik in levende lijve heb moge ontmoeten, als lage kyu speler sta je daar dan wel met knikkende knieën over jezelf te struikelen. Al snel vond ik uit dat Ger, ondanks zijn voorkomen, echter ook de rotste niet was en zelfs wel voor een praatje te vinden was, voormits niet te serieus. Als je dan tijdens een gesprek goed naar zijn ogen kijkt krijg je (ik) altijd het idee dat er meer achter zijn ogenschijnlijk opervlakkige uitspraken schuilt dan op het eerste gezicht lijkt.

Een episode die zich afspeelde in Londen zal mij altijd rode oren opleveren bij het onverhoopt herineren. Het was tijdens het Londens nieuwjaarstoernooi van, uh..., laten we zeggen ´86 en we gingen samen chinees eten, Ger ik en een andere willekeurige gospeler. Ger, een veteraan in dit soort gelegenheden had al snel tot een lastig uit te spreken gerecht besloten maar ik zat nog wat te piekeren. Tenslotte besloot ik om me niet te laten kennen en koos iets wat in het Chinees bizonder fraai klonk en wat ook niet al te duur was. Achter de Chinese naam stond tussen haakjes "Duck´s Webb". Ik had er alle vertrouwen in dat mij snel een smakelijke gevulde pekingeend zou worden voorgeschoteld, Ger zei verder niets. Bij het bestellen echter begon de ober opeens allemaal vreemde gebaren te maken. "Duck Webb, Duck Webb", zei hij herhaaldelijk waarbij hij naar zijn voeten wees. "Waar heeft die man het nu over? Snap jij het?" vroeg ik aan Ger wiens gezicht onder zijn baard echter vol met vraagtekens stond. De kelner, de wanhoop nabij, probeerde het toen anders:

" Feet, feet, Duck Webb, feet". Om een of andere, nu onbegrijpbare reden dacht ik dat de ober (Engels-Chinees) zich vergiste en "food" bedoelde wat mij een vreemd iets leek om te zeggen bij het opnemen van een bestelling. Ger liet nog steeds niet van zich horen en zijn uitdrukking hielp mij verder ook niet. Ik probeerde het toen maar zelf: " Yes, food, food" of iets dergelijks. De ober keek me aan alsof ik van Mars was, haalde zijn schouders op en ging opweg naar de keuken.

"Wat was dat nou allemaal he, ik begrijp er niets van." Ger: "Ach, misschien is de kelner net aangekomen in Engeland en beheerst hij de taal nog niet zo goed...". Om een of andere reden meende ik toen dat Ger's ogen nog meer schitterden dan normaal als hij iets zegt. Dit deed me vermoeden dat er toch iets niet helemaal in de haak was. " Nou, ja" dacht ik, " eten is eten, zolang het niet beweegt stop ik het wel in m´n mond", een instelling die me later nog goed van pas zou komen. Aha, daar was de kelner weer, eerst met een strak gezicht Ger van zijn gerecht voorziend. "Nou, dat ziet er prima uit zeg, misschien had ik maar toch beter op safe gespeeld en hetzelfde besteld". Maar, proberen anders te zijn was destijds nog te zeer één van mijn hoofdprioriteiten om dit te kunnen doen zonder last van m´n geweten te krijgen. En, eindelijk, mijn gerecht! Daar was de ober weer, strak gezicht, net zoals bij Ger of...? "Duck´s webb, sir" klonk het met een wifje voldoening. Ik keek verbaasd naar mijn bord, een middelmatig schaaltje volgeladen met iets dat er uit zag als kraaienpoten! Ik kon mijn ogen niet van mijn bord losmaken en voelde mijn gezicht langzaam maar zeker roder en roder worden. Het moment dat het gerecht voor mij werd gezet kon je een speld horen vallen, deze onheilspellende stilte duurde misschien 3 seconden alvorens Ger en 3de tafelgenoot (ipv in lachen uit te barsten) met een serieus gezicht begonnen wijsneuzerige opmerkingen te maken. "Nou, je weet wel wat je bestelt, Pieter" begon het mee geloof ik.

Het ergste was echter nog dat terwijl ik 20 minuten lang heb geprobeerd al het vlees (zeker 40 gram) van de eendenpootjes af te zuigen Ger zich onbeschaamd vol zat te stoppen en af en toe eens over met vet bespetterde brilleglazen in mijn richting keek en weer begon te lachen. "Laat dit een lesje voor je zijn, Pieter". Om er zeker van te zijn dat ik dit niet snel zou vergeten weigerden mijn tafelgenoten ook maar een kruimel van hun bestellingen met een arme landgenoot te delen!

Laat deze bittere les ook uw les zijn; vertrouw nooit op de goedheid van uw tegenstander! Hij/zij mag nog zo sympathiek voorkomen voor het spelen, als er echter eenmaal stenen op het bord zijn zal uw tegenstander niet rusten voordat hij herhaaldelijk heeft geprobeerd uw groepen om zeep te helpen. Dus, komt u nu tussen die oliebollen vandaan en doet u zich te goed aan de volgende probleempjes.

antwoorden probleempjes Tsume-go 6 (16, 17 en 18)

De nieuwe probleempjes, zwart aan zet. De probleempjes zijn wat makkelijker dan doorgaans het geval is, zo kunt u met een tevreden gevoel het nieuwe jaar beginnen. Als u ze dan oplost, natuurlijk.

19

20

21

Licht gehinderd door de Fujitsu finale te Amsterdam met nevenaktiviteiten op onze zaterdag- altijd de tweede zaterdag van december, heren officials van de EGF! - kwamen toch nog 18 deelnemers opdraven voor dit masochistentoernooitje. Peter had z'n digitale Gong per taxi naar de toernooizaal laten vervoeren zodat het gemis van onze analoge (een relais-gestuurde deurbel als ik 't wel heb die is uitgeleend en nooit terugbezorgd: die éne lezer in den lande! Haal 'm onder 't stof vandaan en bezorg 'm terug; er zal geen aangifte worden gedaan) wat verzacht werd.

Stijf van de spanning verschenen ze aan mijn tafeltje om mij van de uitslag te verwittigen. Regelmatig verstond ik 'verloren' waar 'gewonnen' werd bedoeld; 'ik word doof' dacht ik , maar vaker was het te wijten aan verlies van de controle over de onvaste stem. Door een lichte handicap geplaagd, nam ik als wedstrijdleider niet de moeite tussendoor de weerstandspunten uit te rekenen, waardoor de loting voor de laatste ronde discutabel was, maar wel mooi uitkwam. Om de winnaar te bepalen was toch enig rekenwerk nodig, met als resultaat:

Kon Peter toch die taxi mooi van betalen; nog gefeliciteerd!

Op 21 november (3e zondagmiddag) werd er gespeeld en examens afgenomen voorde diploma's (nieuwe stijl) met kaarten. Persoonlijk uitgereikt door devoorzitter van de NGoB, Jan van Rongen, wat natuurlijk een grote indruk maakte.

Alhoewel het nieuwe ontwerp van de diploma's nog niet helemaal officieel door de Bond is goedgekeurd, willen we graag bij deze Harry van der Krogt bedanken voor het ontwerpen en drukken. Voorlopige details van het nieuwe landelijk systeem hangen aan het prikbord op de club, suggesties zijn van harte welkom.

En natuurlijk willen we ook Hinko van der Boom en Shlomo Raikin bedankenvoor het vele spelen met de kinderen, allebei krijgen ze nog een groen diploma (ook op basis van hun resultaten in de competitie) wat binnenkort van de drukker komt.

Bij deze een felicitatie aan iedereen, veel succes op elke 1e en 3e zondagmiddag (vanaf 16 januari) met verder oefenen op weg naar de volgende kaart/diploma:

Fujisawa Shuko heeft het op 74 jarige leeftijd voor elkaar gekregen om de gowereld nog eens op zijn kop te zetten. Vrijwel alle Japanse kranten van 14 december wisten te melden dat Fujisawa officieel uit de Ki-In (de grootste Japanse Go-bond) was gegooid. Fujisawa heeft zich nu, een jaar na zijn pensioen, tot zelfstandige bond verklaard waarop de Ki-In gereageerd heeft door hem te schrappen van de lijst van profs verbonden met de Ki-In.

Fujisawa vertelde aan de pers dat hij het onzin vond dat amateurs zoveel geld moesten betalen als zij een officiële dan-graad willen hebben. Hij heeft zich daarom afgesplitst en is zelf begonnen met het verkopen van dangraden die flink onder de prijs van die van de Ki-In zitten, een eerste-dancertificaat zal bij Shuko ongeveer een derde van de huidige prijs gaan kosten. Op de Ki-In kost dat 31.500 yen (over 600 gulden).

Fujisawa heeft dit toernooi geschrapt en hij kent dan-graden toe na het bekijken van partijen van aspirant dan spelers. De deelnemers mogen zelf beslissen welke partijen Fujisawa onder ogen krijgt.

Fujsawa is een van de grote gospelers van de tweede helft van de 20ste eeuw. Hij is naast een briljant go-speler ook een fervent gokker en stevig drinker. Het is algemeen bekend dat Fujisawa het hele jaar rond dronk om zich vlak voor het begin van de Kisei titel "uit te drogen" om zich goed te kunnen concentreren. Het is verder een publiek geheim dat Fujisawa op de paardenraces dusdanige bedragen verspeelde dat hij van onderwereldfiguren diverse malen aanzienlijke sommen geld heeft geleend wat op zich weer de nodige problemen opleverde.